De kenmerkende neuspleister lijkt een heropleving te ervaren in het wielrennen en op de voetbalvelden.
Je herinnert je wellicht de jaren 90, toen neuspleisters plotseling overal verschenen. Tijdens de Tour de France van 1997 droeg titelverdediger Bjarne Riis tijdens de proloog zelfs een neuspleister met het logo van T-Mobile. De wedstrijd volgde hiermee het voorbeeld van het voetbal, waar de neuspleister al tijdens het EK 1996 een enorme doorbraak boekte. Oud-Liverpool-spits Robbie Fowler wordt wereldwijd gezien als een voorloper.
Voormalig Rode Duivel maakt de neuspleister populair in België
De pleisters verschijnen nu weer duidelijk in het peloton. Edward Theuns droeg er ook een tijdens Gent-Wevelgem: “Ze zijn gewoon bij ons thuis,” aldus zijn verklaring. “Mijn aandacht viel erop, waardoor ik besloot: ik ga er eentje aanbrengen. Jonathan Milan merkte mijn bezigheden op en besloot hetzelfde te ondernemen. Ik moet toegeven dat ik het vooral ‘cool’ vind. Tijdens mijn kindertijd droegen Mpenza en Jan Ullrich die ook. Het is bijna ongelooflijk dat een renner zijn favoriete groene bril draagt. “Zo’n pleister opent de neusvleugels tijdelijk, maar ik ben me ervan bewust dat het effect zeer beperkt is.”
Edward Theuns wijst op een belangrijk aspect: sinds de jaren negentig hebben onderzoekers uitgebreid onderzoek verricht naar de impact van neuspleisters, die aanvankelijk door producenten zoals Breathe Right werden geïntroduceerd als een middel tegen snurken. “Die pleisters zorgen ervoor dat het nauwste deel van de neus iets breder wordt,” aldus neus-, keel- en oorspecialist Chloé Kastoer van het UZ-Gent. “Je kunt het effect nabootsen door je handen op je wang te plaatsen en je neusvleugels op te halen.
Goedkoop en kan sowieso geen kwaad
De pleisters openen de neusdoorgang, maar dokter Kastoer merkt op: “Als middel tegen snurken zijn ze meestal niet genoeg om het snurken volledig te verhelpen.” Studies naar de effecten bij sporters toonden ook nauwelijks tot geen positieve uitkomsten. Een meta-analyse van de Universiteit van Minas Gerais uit 2021 toonde aan dat zogenaamde ENDS (external nasal dilators) geen verbetering in VO2max, hartslag of gevoel van uitputting veroorzaakten. Een mogelijke verklaring is dat de ademhaling bij intensieve inspanning via de mond plaatsvindt in plaats van via de neus.
Placebo en maakt dit wat uit?
Waarom blijven zoveel renners, voetballers of hardlopers de pleisters dan nog steeds gebruiken? “Het zal ongetwijfeld een placebo-effect hebben,” aldus Kastoer. Sporters zijn ervan overtuigd dat het effectief is. Of het zorgt hen, net als bij Edward Theuns, simpelweg voor een prettig gevoel. De neuspleisters zijn, in tegenstelling tot de meeste wielertechnieken uit de jaren negentig, volledig onschuldig: ze zijn gewichtloos, pijnloos, risicoloos en kosten maximaal 30 cent per stuk.
Ervaringen spreken het placebo effect tegen
Ook Tim Wellens heeft er doorheen zijn carrière al veelvuldig gebruik van gemaakt, laatst nog in Milaan-Sanremo. “Ik ben fan”, zegt hij. “In Sanremo mocht ik Sloveense strips gebruiken van ploegmaat Domen Novak. Die zijn extra sterk en plakken extra goed. Je voelt het effect het best als je de pleister na de koers verwijdert. Dan zakt je neus bij manier van spreken een beetje in elkaar. Dus ja, ik geloof er wel in.”
Tim Wellens heeft er tijdens zijn carrière al vaak gebruik van gemaakt, vooral in Milaan-Sanremo. “Ik ben een fan,” zegt hij. In Sanremo kreeg ik de kans om Sloveense strips te gebruiken van mijn teamgenoot Domen Novak. Zij zijn extra krachtig en bevestigen zich extra goed. Het effect is het meest merkbaar wanneer je de pleister na de koers verwijdert. Bij de manier van spreken zakt je neus een beetje in elkaar. “Daarom geloof ik er zeker in.”
